Xhevat Dajaku: Besimi e Bekimi....

Sa herë që kaloj pranë lapidari

Me besoni njerëz, bëhem që se shoh

Zemëra m’thyhet copash sikur qelibari

Mendja më errësohet, vetën nuk e njoh

Ndihem i shkatërruar, ndihem krejt i kot

Më humb arsyeja, më kaplon trishtimi

Asgjë prej gjëje s’me terhjek n’këtë botë

Prej se që kan ikur Besimi e Bekimi

As krejt çka ka toka, ajr, ujë e dhe’

As qielli i tërë me galaktika

Po ta kthehej koha n’Zot u bëj be’

N’vend tyre do futesha, unë n’ato prita

Por koha nuk kthehët e mbesin vetëm fjalë

Ato që kam thënë tash e sa vjet

Ai loti zemëres, që më rri i valë

Saherë brenda ditës këtë zemër ma vretë

Por kujt t’i qahem, kujt t’i përgjerohem

Jan do brirthyer që s’i prek dot gjë

Me fytyra të tyre natë e ditë takohem

T’asaj bote t’krimit që kush shenjë s’ia lë….

Nuk e lënë që të zbardhet asnjë e vërtetë

Kjo shoqëri e mykur, në t’krimit mjedis

Ulurojn si bishat, thumbojn sikur bletë

Që nga militanti gjer ma t’madhin pis….

Jan rreshtu n’parada tuj shtrëmberu t’vërtetën

Nëpër mediume, sherbime e shoqata

Kundër drejtësisë shkojn e i mbushin sheshet

Kurse për viktimat s’flasin m’sa fletë nata

Xhika

Xhevat Dajaku: Besimi e Bekimi….