Shkruan: Sam Ben-Meir
Mbi 2 milionë ukrainas janë bërë tani refugjatë – secili prej tyre është pjesë e shpërndarjes më të madhe të evropianëve në të gjithë kontinentin në dekada. Mbi 1,000 fshatra dhe qytete janë pa ujë, energji elektrike dhe ngrohje, ndërkohë që furnizimet mjekësore po pakësohen me shpejtësi, duke fryrë një krizë humanitare që po përkeqësohet me shpejtësi nga dita në ditë. Pyetja që duhet t’i bëjmë vetes tani është kjo: për sa kohë do të lejojmë që Ukraina të shkatërrohet, torturohet, goditet, rrahet dhe mavijohet?
Ne mund dhe duhet të vazhdojmë ta izolojmë ekonomikisht Rusinë siç kemi bërë, të ndalojmë bankat ruse nga sistemi i mesazheve SWIFT, të ngrijmë asetet financiare të institucioneve kryesore financiare të Rusisë dhe të vendosim sanksione ndaj oligarkëve rusë, për të ndaluar të gjitha importet e naftës ruse dhe gaz, e kështu me radhë. Dhe kur të kemi bërë të gjitha këto dhe më shumë, ku do të mbetet Ukraina? Si do të fillojë të gjejë sërish këmbët ky vend kur i është copëtuar shpirti, kur është dhunuar, denigruar dhe përballur me zhdukjen?
Ne në Perëndim e përgëzojmë veten për ofrimin e të gjithë ndihmave që mundemi për ukrainasit e rrethuar, duke ndëshkuar dhe ndëshkuar Rusinë me sanksione, duke ruajtur me mençuri përmbajtjen tonë dhe duke mos lejuar që të tërhiqemi fizikisht në përleshje. Le të jemi të paktën të qartë me veten: nuk kemi asgjë për të qenë krenarë, ndërkohë që ukrainasit e zakonshëm derdhin gjakun e tyre për të mbrojtur atdheun e tyre; ne duhet të jemi të turpëruar dhe të turpëruar që mbetemi të sigurt në mënjanë – dhe kjo, në analizën e fundit, është pikërisht ajo që po bëjmë.
Çdo ditë që kalon vetë-mashtrimi ynë po bëhet më i prekshëm dhe më i dhimbshëm. Ne po mashtrojmë veten sa herë që mendojmë se po i japim Putinit një mësim që ai nuk ka gjasa ta harrojë kurrë, sa herë që imagjinojmë se jemi vërtet krah për krah me popullin e guximshëm të Ukrainës; sa herë që imagjinojmë se ky tmerr që shpaloset në të gjithë Evropën është diçka tjetër veçse një pararojë e fatkeqësive shumë më të mëdha që do të vijnë.
Ne as që kemi filluar të shohim valët e miliona e miliona refugjatëve që së shpejti do të kërkojnë me dëshpërim siguri dhe strehim për veten dhe të dashurit e tyre. Ne as që kemi filluar të shohim numrin e vërtetë të viktimave civile që do të prodhojë kjo luftë gjatë ditëve në vijim. Lufta është me të vërtetë një gjë e tmerrshme – por bëhet edhe më e tmerrshme kur njëra palë në konflikt është në fund të fundit një komb paqësor që pretendon vetëm të drejtën e ekzistencës dhe të vetëvendosjes; kur po brutalizohet jo për asgjë që ka bërë, por thjesht për të qenë, dhe për dëshirën për të ekzistuar si një komb i lirë, krenar, i gjatë dhe i pavarur në bashkësinë e kombeve. Me çfarë të drejte, me çfarë autoriteti dekreton Putin se cili vend lejohet dhe cili jo?
Ajo që po bën Rusia është sigurisht kriminale në çdo kuptim të fjalës – por çfarë po bëjmë ne duke lejuar që kjo gjakderdhje, ky agresion i zhveshur të vazhdojë, kur Ukraina po na thërret neve dhe botës për atë lloj ndihme që a mund ta shpëtojnë vërtet vendin e tyre nga bllokimi? Ne nuk duhet të lejojmë që të ndikojmë nga brutaliteti i pandërprerë dhe kërcënimet e pamatura të Putinit. Duhet të rrisim menjëherë numrin e çizmeve që kemi në terren, veçanërisht në Poloni, si dhe në Rumani. Kjo, të paktën, do t’i sinjalizojë qartë Putinit që as të mos mendojë të autorizojë një inkursion ushtarak përtej Ukrainës.
Shumica e amerikanëve e kundërshtojnë këtë ide, por presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky vazhdon të lutet, kuptohet, për një zonë ndalim-fluturimi. Ne duhet ta marrim kërkesën e tij shumë më seriozisht se sa ne; dhe në të vërtetë, nëse Putini nuk bie dakord për një armëpushim gjithëpërfshirës brenda një afati kohor të caktuar, ne nuk duhet të hezitojmë në shpalljen e një zone ndalim-fluturimi mbi disa pjesë të Ukrainës – një lëvizje të cilën Putini ka thënë se do ta konsiderojë si të barabartë me një shpallje lufte. Është e lehtë të kuptohet pse: krijimi i një zone të ndaluar fluturimi do të kërkonte, ndër të tjera, që ushtria të shkatërronte çdo armë tokësore që mund të synonte avionët e saj. Megjithatë, një zonë ndalim-fluturimi nuk duhet dhe nuk duhet të mbulojë të gjithë Ukrainën, por thjesht mund të mbrojë zonat përreth Kievit, Kharkivit, Odesës dhe pikave të tjera strategjike. Në minimum, duhet të krijohet një zonë ndalim-fluturimi për të siguruar kalimin e sigurt të refugjatëve, duke përfshirë korridoret humanitare për në Lviv, për shembull.
Shqetësimi është sigurisht se duke hyrë në një konflikt të armatosur me Rusinë – një vend që zotëron mijëra koka bërthamore – ne do të ftonim në mënyrë efektive një luftë të tmerrshme që mund të përshkallëzohej në një konfrontim bërthamor. Ky është një skenar jashtëzakonisht i pamundur – por fakti mbetet se nëse ne e lejojmë Putinin të shkelë sovranitetin e fqinjëve të tij nga frika e hakmarrjeve të tij, atëherë ose do të ndodhë në mënyrë të pashmangshme një konfrontim, ose ne do të mbahemi peng i një bandit brutal që me sa duket nuk dëshiron të ndalojë në çdo gjë për të rivendosur epërsinë globale të Rusisë.
Pushtimi i vrullshëm i Ukrainës nga Putini tashmë ka filluar të ftohë marrëdhëniet e ngrohta midis Rusisë dhe Kinës – pasi Kina historikisht ka qëndruar në anën e stabilitetit, paqes dhe respektimit të kufijve sovranë, të gjitha këto u shkelën në momentin që Putini filloi këtë luftë. pushtimin. Biden duhet të shfrytëzojë këtë tension midis Moskës dhe Pekinit, duke e përdorur atë për të izoluar më tej Rusinë dhe për ta afruar Kinën më pranë Perëndimit si partneri më i besueshëm në çuarjen përpara të një epoke të re globale të stabilitetit, rritjes dhe sundimit të ligjit. Nëse SHBA-ja fillon të rivendosë marrëdhëniet e saj me Kinën, kjo do ta izolojë më tej Putinin dhe do të zvogëlojë mundësinë që ai të zgjedhë të përshkallëzojë këtë luftë ose të guxojë të fillojë një tjetër.
Fakti që Ukraina nuk është anëtare e NATO-s nuk duhet në asnjë mënyrë të ndrydhë vendosmërinë tonë për të ndalur sulmin rus. Fati i miliona të pafajshmëve të panumërt është në rrezik, fati i paqes në kohën tonë është në rrezik dhe fati i drejtësisë, drejtësisë dhe së vërtetës janë në rrezik. Le të ngrihemi në këtë moment dhe të marrim krahët për të mbrojtur vëllezërit dhe motrat tona nga mizoria e papërshkrueshme. Brezat e palindur që do të vijnë do të na falënderojnë dhe nderojnë sakrificën që kemi bërë në emër të tyre.
Sam Ben-Meir është profesor i filozofisë dhe feve botërore në Kolegjin Mercy në Nju Jork.
