Ngjyra jete…
Sa i lodhur jam me ngjyrat e jetës që të shpien drejt vdekjës çdo ditë, duke ndarë dhimbjen kur natyra humb ngjyrën e saj, ngjyrën që ka lind e rrit vetë, e në fund, pamëshirshëm, arrin ta kesh pranë vetës “natyrshêm”, por ama, të vdekur…sa trishtim, veç kur e mendon!
Sa nevëri i kam këto ngjyra, sidomos kur vijnë jonatyrshëm e më vdekje…
Veç ngjyra jete s’janë, o Zot – të lutem!
Sa mall kam për ty, bir