Ditët e fundit janë shfaqur raporte se trupat ruse në Ukrainë, të ngecura në avancimin e tyre dhe duke vuajtur pengesa të shumta ushtarake, kanë sabotuar pajisjet e tyre, kanë refuzuar të luftojnë dhe të zbatojnë urdhrat, madje, në një raport, kanë goditur komandantin e tyre.
NATO vlerëson se deri në 15,000 ushtarë rusë mund të jenë vrarë në më pak se dy muaj luftime, ose ekuivalenti i të gjithë ushtarëve sovjetikë të vrarë në nëntë vjet në Afganistan. Morali thuhet se është tepër i ulët. Në këtë situatë, kushtet janë ideale që ushtria ruse të shpërthejë.
Ndërsa dezertimi – ose lënia e njësisë luftarake – mund të dëmtojë një ushtri fizikisht dhe psikologjikisht, dezertimi, të cilin Ukraina po përpiqet të inkurajojë trupat ruse të bëjnë – ose bashkimi me forcat e armiqve – mund t’i ofrojë armikut inteligjencë të brendshme të rëndësishme, e cila mund të ndihmojë ukrainasit fitojnë dorën e sipërme.
A kane refuzuar luftën edhe më parë ushtarët rusë?
Kjo nuk do të ishte hera e parë që trupat ruse ose sovjetike kanë refuzuar të bashkëpunojnë me urdhra në një konflikt. Gjatë Luftës Ruso-Japoneze, trupat ruse në luftanijen Potemkin u rebeluan në mënyrë të famshme në qershor 1905. Pjesa më e madhe e flotës ruse ishte shkatërruar në Betejën e Tsushima muajin e kaluar dhe marina ruse mbeti me disa nga rekrutët e saj më të papërvojë. Duke u përballur me kushte të mjerueshme pune, duke përfshirë edhe shërbimin e mishit të prishur, 700 marinarë u rebeluan kundër oficerëve të tyre në një nga luftanijet më të fuqishme në botë.
Në Luftën e Dytë Botërore, Joseph Stalin u përpoq të siguronte bindjen e trupave duke zbatuar një politikë zero tolerance ndaj dorëzimit. “Urdhri numër 227”, i lëshuar në korrik 1942, diktonte që çdo ushtar që tërhiqej të vritej menjëherë nga njësitë speciale. Sipas disa vlerësimeve, këto njësi vranë deri në 150,000 nga trupat e tyre. E megjithatë, asnjë ushtri tjetër aleate nuk kishte aq shumë dezertime, me mbi 1.4 milionë të burgosur sovjetikë që zgjodhën të luftonin përkrah ushtarëve gjermanë.
Disa dekada më vonë, konflikti i BRSS me Afganistanin solli sfida të mëtejshme për Ushtrinë e Kuqe. Ushtria sovjetike përbëhej nga rekrutët që nuk kishin asnjë trajnim në luftën guerile dhe ndjenin pak identifikim me misionin e tyre. Rezistenca e projekt-rezistencës midis rekrutëve nga republikat e Azisë Qendrore dhe Baltike ishte e zakonshme, edhe pse shmangia e draftit ishte një krim i rëndë. Shumë ushtarë sovjetikë ishin të zhgënjyer me mizoritë që u detyruan të kryenin kundër civilëve të pafajshëm.
Dezertimi ishte gjithashtu i përhapur në konfliktin e parë të Rusisë me Çeçeninë (1994-96), ku shumë u dërguan për të luftuar në një nga mjediset më të ashpra të konfliktit pa qëlluar ndonjëherë në stërvitje.
Historia e dezertimeve të ushtarëve rusë
Dezertimi dhe dezertimi në luftime janë të zakonshme. Përfundimisht, vështirësitë e kohës së luftës, performanca e dobët luftarake dhe një përkushtim ideologjik në rënie ndaj kauzës mund t’i nxisin trupat të hidhen në anije. Por rusët tashmë po përjetojnë një moral të ulët dhe mungesë bashkëpunimi me trupat vetëm disa javë pas konfliktit.
Hulumtimet sugjerojnë se morali është veçanërisht i ulët në ushtritë që janë deprofesionalizuar. Përkundër raportimeve se ushtria ruse po përpiqej të reformonte strukturën e saj, vetë ushtria ruse raportoi në vitin 2014 se më shumë se 25% e personelit të saj nuk mund të përdorte pajisjet e tyre të këmbësorisë.
Megjithëse buxheti i përgjithshëm për ushtrinë u rrit si rezultat i reformave të Putinit, pagesa për trupat nuk u rrit. Ushtarët me kontratë (të cilët regjistrohen për një periudhë tre vjeçare) paguhen 200% më pak se homologët amerikanë, me rreth 1000 dollarë në muaj, ndërsa rekrutët paguhen vetëm 25 dollarë amerikanë në muaj dhe marrin pak trajnim. E gjithë kjo kontribuon në moralin e ulët dhe rrit rrezikun e dezertimit dhe dezertimit.
Kërcënimi i mosbindjes
Për t’u përballur me moralin e ulët të trupave dhe dezertimet e mundshme, gjeneralët rusë u zhvendosën të luftonin në vijat e frontit për të motivuar trupat që janë, në rastin më të mirë, indiferentë ndaj konfliktit. Një besim kaq i vogël në trupat e oficerëve të rinj, ka çuar në iniciativë të dobët në fushën e betejës dhe në probleme më të mëdha komunikimi dhe komandimi dhe kontrolli. Si rezultat i gjeneralëve që duhet të luftojnë në front dhe në qendër, të paktën shtatë gjeneralë kanë vdekur, shkalla më e lartë e vdekjeve të gjeneralëve në ushtrinë ruse që nga Lufta e Dytë Botërore.
Me ndoshta deri në një të pestën e forcës fillestare të pushtimit të Rusisë “jo më efektive luftarake”, Putin ka urdhëruar 134,000 rekrutët e tjerë të moshës 18-27 vjeç, të cilët mund të kenë pak ide se çfarë po hyjnë. Por raportet vazhdojnë të dalin për rekrutët rusë që ndihen sikur janë mashtruar në luftime. Ata janë të hapur ndaj mesazheve kundër luftës, të cilat agjencitë e inteligjencës së Ukrainës kuptohet se po përpiqen t’i shfrytëzojnë.
Rusia jo vetëm që ka dështuar të fitojë mbi zemrat dhe mendjet e popullit ukrainas, por tani duket se po përpiqet të fitojë mbi zemrat dhe mendjet e ushtrisë së saj, marre nga The Concersation.com
