Uragani që mund ta shkatërrojë qytetin e Nju Jorkut mjnd të ndodh në një natë të vetme. Red Hook, “lagjja më e cenueshme e Nju Jorkut, nuk ekziston më”, shkruan Stephen Marche në librin e tij të ri, “The Next Civil War: Dispatches from the American Future” (Simon & Schuster), që doli të martën.
Edhe kur uji fillon të tërhiqet, dëmi është i paparë.
“Parku Prospect nuk është më Parku Prospect,” vazhdon Marche. “Pemët janë rrëzuar. Familje të tëra janë mbështjellë brenda fshirjes së degëve horizontale. Njerëzit po flenë nën shkurre, në habinë e jetëve të rrënuara.”
Urat brenda dhe jashtë Manhatanit janë përmbytur, ashtu si edhe aeroportet. Së shpejti, pjesa më e madhe e Nju Jorkut është nën ujë dhe energjia kalon nëpër qytet. Guvernatori thërret Gardën Kombëtare dhe 100,000 ushtarë hyjnë në qendër të Manhatanit.
Kushdo me një varkë – nga anijet e peshkimit të Nju Anglisë deri te motobarkat që ndoshta nuk duhet të jenë në ujë të hapur – ofron një udhëtim të sigurt duke filluar nga 5,000 dollarë për vend.
Një zotëri 50-vjeçar hyn me hapa në një nga skifët më të mëdhenj, duke përgjuar telefonin e tij, sikur po paguante një latte makiato në Starbucks.
Është një hipotezë rrëqethëse, si diçka jashtë një episodi të “Zonës së muzgut”. Por mund të ndodhë me të vërtetë, argumenton Marche, i cili përshkruan shkatërrimin e Nju Jork City i shkaktuar nga një uragan imagjinar i kategorisë 5 i quajtur Muriel.
Gjatë 40 viteve të fundit, “uraganet e kategorisë 5 janë rritur me 300 për qind globalisht”, shkruan ai. Dhe superstuhitë në bregun lindor nuk janë më një gjë e rrallë.
“E vetmja gjë për të cilën ekziston konsensus i arsyeshëm, të paktën për aktivitetin e uraganeve për SHBA-në, është në përgjithësi një rritje në frekuencën dhe intensitetin e uraganeve të Kategorisë 4 ose të Kategorisë 5,” Peter Sousounis, drejtor i kërkimit për ndryshimet klimatike në AIR Worldwide. thuhet në libër.
Vivek Shandas, drejtor i Institutit për Zgjidhje të Qëndrueshme në Universitetin Shtetëror të Portlandit në Portland, Ore., gjithashtu thekson se Nju Jorku është “jashtëzakonisht i lartë në listën e qyteteve vulnerabël”. Ajo vë në dukje se ka qenë një fatkeqësi që priste të ndodhte që nga shekulli i 18-të, falë infrastrukturës së saj të dyshimtë të krijuar shumë kohë përpara se uraganet të ishin një shqetësim i vërtetë.
Uragani Sandy në vitin 2012 ishte një goditje paralajmëruese. Dhe teknikisht nuk ishte një uragan kur goditi Nju Jorkun. E quajtur një “superstuhi”, Sandy ishte një stuhi tropikale e kombinuar dhe e Pashkëve. Pasi shkatërroi tetë tunele dhe bllokoi miliona udhëtarë midis Bruklinit dhe Manhatanit të poshtëm, përpjekja për rikuperim kushtoi 32.8 miliardë dollarë.
Që atëherë, janë miratuar masa për të mbrojtur qytetin nga një ngjarje e ngjashme klimatike. Kur metroja u përmbyt pas Sandy, Autoriteti Metropolitan i Transportit shpenzoi 4.5 miliardë dollarë për teknologjinë e re, si “Flex-Gates”, një mbulesë shkallësh që tërhiqet dhe masa të tjera të mbrojtjes nga përmbytjet.
Edhe pse jo më i forti – një stuhi në New England i vitit 1938, i cili goditi Long Island si një kategori 3, ishte më vdekjeprurësi, duke vrarë më shumë se 60 njerëz – Sandy ngjalli frikën se çfarë mund të vinte më pas.
“Çfarë do të bënte një stuhi e kategorisë 5 me një mbingarkesë deti gjysmë këmbë shtesë?” pyet Marche.
Janë bërë disa përpjekje për t’u përgatitur për të paimagjinueshmen. Greater Manhattan Seawall prej 119 miliardë dollarësh, i cili do të përqafonte qytetin “si krahët e një babai mbrojtës”, shkruan Marche, u konceptua për herë të parë pas Sandy për të “mbyllur në thelb portat në Barrierën East Rockaway, Barrierën Jones Inlet dhe Lindjen. Barriera e Lumit.” Por administrata Trump e vrau atë plan në shkurt 2020. Një plan tjetër i administratës de Blasio për të shkatërruar plotësisht parkun e lumit Lindor të qytetit dhe për të ngritur të gjithë zonën në tetë këmbë (dhe më shumë se një milion ton) mbushje është ngecur nga aktivistët dhe banorët, të cilët pretendojnë se qyteti nuk i konsultoi ata për planet.
“Kjo nuk do të thotë se plani nuk është një plan i mirë,” i tha NY1 Frank Avila-Goldman, një anëtar i një këshilli banor lokal që konsultoi qytetin për skemën. Por “si erdhi deri te ai e hodhi poshtë besimin.”
Ndërkohë, qyteti mbetet i prekshëm nga superstuhitë e mëdha. Vetëm këtë vit, Uragani Ida, i cili goditi Nju Jorkun dhe Nju Xhersin si një stuhi tropikale, shkaktoi përmbytje të shpejta që vranë 18 njerëz dhe mbylli pjesën më të madhe të transportit publik të qytetit.
John Toto, familja e të cilit drejtonte restorantin e familjes italiane të Joe dhe John Toto në Staten Island që nga fillimi i viteve ’80, ende vuan nga shkatërrimi i shkaktuar nga Sandy. Kur goditi ajo stuhi, uji “i arriti në gjunjë” dhe restoranti i tij u bë “i pa ankoruar që nga themelet e tij”, thotë ai për Marche. Ishte fillimi i fundit për biznesin e tij familjar.
E megjithatë ka shpresë për të ardhmen. Në një konferencë shtypi tetorin e kaluar, Jainey Bavishi, e cila drejton Zyrën e Kryebashkiakut të Rezistencës Klimatike, njoftoi se qyteti do të investonte 1.45 miliardë dollarë në një portë përmbytjeje përgjatë Lower Manhattan, 2.5 milje e gjatë dhe 16.5 këmbë e lartë, e cila është “ndërtuar për të qenë e adaptueshme. .”
“Nëse parashikimet për ngritjen e nivelit të detit dhe stuhinë përkeqësohen nga sa besojmë se janë tani, ne në fakt mund t’i shtojmë lartësi murit për të shtuar mbrojtje të mëtejshme,” tha Bavishi.
Me fjalë të tjera, pavarësisht se planet e kaluara janë penguar, qyteti është ende duke pritur përpara, duke u përpjekur të kuptojë se si të forcohet kundër The Big One – jo vetëm kërcënimin e uraganit që ne njohim, por kërcënimin që nuk e dimë ende.
Edhe pse projekti nuk do të përfundojë deri në vitin 2026, ai është një hap në drejtimin e duhur. Dhe prova se, siç shkruan Marche, edhe skenari më i keq nuk është “përtej kapacitetit të amerikanëve për të zgjidhur” shkruan The New York Post, percjelle Botapress.info
