Ushtari rus përshkruan fillimin e pushtimit të Ukrainës Në këtë fragment nga kujtimet e ish-parashutistit Pavel Filatyev, ai kujton plaçkitjen e egër pasi ushtarët hynë në Kherson.
Në ekstraktin e parë të përkthyer, Filatyev përshkruan, disa orë pasi trupat ruse hynë në qytet, se si njësia e tij plaçkiti portin e Khersonit.
1 mars 2022
Gjysmë ore më vonë, arritëm në portin e Khersonit. Ishte errësirë. Njësitë që po marshonin përpara nesh kishin pushtuar tashmë portin. Ushtarët po kërkonin një vend për të fjetur dhe për t’u pastruar. Territori përbëhej nga një pikë kontrolli, një zyrë dhe një ndërtesë që i ngjante një konvikti me magazina, dhoma zhveshjeje dhe pika dushi. Anijet ishin në skelë. Divizioni i mortajave mori një zyrë të madhe në katin e parë. Divizione të tjera si Regjimenti i Sulmimit Ajror të Gardës 247 dhe Stavropol Spetsnaz (ish-inteligjenca ushtarake ruse) filluan të hyjnë në port. Vendosa të eksploroja zonën.
A i keni parë ndonjëherë pikturat e Sack of Romës nga barbarët?
Kjo është mënyra më e mirë për të përshkruar atë që po ndodhte rreth meje. Të gjithë dukeshin të rraskapitur dhe të egër, dhe të gjithë filluam të pastronim ndërtesat në kërkim të ushqimit, ujit, një dush dhe një vend për natën; disa filluan të rrëmbenin kompjuterë dhe çfarëdo mallrash me vlerë që mund të gjenin. Unë nuk bëra përjashtim: gjeta një kapelë në një kamion të copëtuar në vend dhe e mora. Ballukja ime ishte shumë e ftohtë. U neverita me gjithë plaçkitjet, pavarësisht gjendjes sime të egër.
Në një zyrë me televizorë, disa njerëz ishin ulur duke parë lajmet; ata kishin gjetur një shishe shampanjë atje.
Duke dalë nga ndërtesa, pashë një komandant batalioni dhe e përshëndeta siç ishte zakon në rregullat tona ushtarake. Ai më përshëndeti, më shtrëngoi dorën dhe unë i hoqa një cigare, Marlboro Red. Ndërsa pija duhan, e pyeta se si po shkonte gjithçka. Ai më tha se gjithçka ishte mirë, se gjithçka do të mbarojë së shpejti… Me këto mendime në mendje dhe duke shpresuar thellë brenda se e gjithë kjo do të përfundojë së shpejti, u ktheva në zyrat e zëna nga divizioni i mortajave për të fjetur pak.
Në zyrat kishte një kafene me kuzhinë dhe frigoriferë. Ashtu si egërsirat, aty hanim gjithçka: tërshërë, qull, reçel, mjaltë, kafe. Ne nuk i dhamë asnjë mallkim për asgjë, ne ishim shtyrë tashmë në kufi. Shumica kishin kaluar një muaj në fusha pa asnjë shenjë rehati, një dush apo ushqim normal.
Në ç’gjendje të egër mund t’i shtyni njerëzit duke mos menduar për faktin se ata duhet të flenë, të hanë dhe të lahen.
Gjithçka përreth na jepte një ndjenjë të poshtër; si të mjerë, ne thjesht po përpiqeshim të mbijetonim.
Të gjithë ishin në nxitim, duke kërkuar një vend për të fjetur, dhe njerëzit po luftonin për një vend në radhën e dushit. Isha i neveritur nga e gjithë kjo, por kuptova se isha pjesë e të gjithave. Komanda nuk duhet të jetë kujdesur për njerëzit e saj që jepnin gjithçka për të realizuar planet e tyre, të cilat për ne nuk ishin aq të qarta. Ata i kthyen njerëzit në egërsi absolute, duke injoruar faktin se ata duhet të flenë, të hanë dhe të bëjnë dush.
Edhe pse kam shumë nerva, vendosa ta mbaj në radhën e dushit. Unë isha pozitiv që tani do ta mbanim Kherson për ca kohë, dhe unë mund të kisha një mundësi për të bërë dush.
Po afrohej mesnata. Për herë të parë brenda një jave hoqa jelekun antiplumb dhe të brendshmet termale, vendosa gjërat e mia së bashku me armët në tryezën e madhe 2 metra të gjatë dhe u shtriva mbi të. Isha në një gjendje lumturie të madhe, i gjithë trupi im gumëzhinte në një nevojë të dëshpëruar për gjumë
Zyra ishte e bukur. I shtrirë në shpinë në këtë tavolinë, me kokën të mbuluar me uniformë, po kujtoja punën time të kaluar në një zyrë të ngjashme. Unë atëherë isha një person tjetër dhe më dukej sikur ndodhi në një jetë tjetër. Tani, unë jam i shtrirë si një i egër në tryezën e zyrës me gjithçka të kthyer përmbys rreth e qark, duke u ndjerë sikur fle në një hotel me pesë yje nëse dikush shpërfill tingujt e herëpashershëm të të shtënave që vijnë nga jashtë.
Në ekstraktin e dytë, Filatyev shpreh zemërimin e tij për pushtimin e Ukrainës nga Rusia
Kam luftuar në Ukrainë dhe nëse nuk kam të drejtë t’i them “Jo luftës” pse dikush tjetër ka të drejtë të fillojë luftën? Unë nuk mund ta kthej ushtrinë tonë në shtëpi, por mund të ndaj përvojën time dhe mendimet e mia për pjesëmarrjen në këtë luftë dhe të inkurajoj bashkëqytetarët që të kujdesen për vendin e tyre, i cili ka kaq shumë probleme të veta për t’u marrë.
Ky është një lloj rrethi vicioz, ne të gjithë jemi fajtorë, por duhet të nxjerrim përfundimet e duhura dhe të korrigjojmë gabimet tona. Ku është gjerësia e shpirtit rus? Ku u zhduk fisnikëria dhe shpirtërorja jonë? … Paraardhësit tanë derdhën aq shumë nga gjaku i tyre për hir të lirisë. Mund të mos ndryshojë asgjë, por unë refuzoj të marr pjesë në këtë çmenduri. Etikisht, do të ishte më e lehtë nëse Ukraina do të na sulmonte, por e vërteta është se ne pushtuam Ukrainën dhe ukrainasit nuk na ftuan, marre nga The Guardian, transmeton Botapress.info
