Ulun n’oborr nër hije t’blinit t’vjetër te bunari, tuj e ngrehë një tym duhani nga llulla ngjyrë g’shtâje, mixha Haxhi i jemi, rrike si tu u kujtu dyqysh. Dikur e çoi kryet përpjetë, ofshani njiherë dhe sikur po fliste me vetën e tij me nji zâ t’ult, tha: “Runa Zo’ pej safit t’parë!”
Si e vogël qe isha, nuk e kuptoja dot se çka mundet me kanë ky far safi i parë dhe se prej kujt po tutet mixha Haxhi, ai burrë i fortë e n’zâ që osht’ kanë atëherë.
Prandaj safin e parë, në mendjen tem prej fëmije, e paramendoja si diçka shumë të rrezikshëm prej të cilit duhet me u tutë, masi po u tutka edhe ky burrë e që për mu ishte aq i madh. Ma s’shumti u tut’sha mos po m’del kun’ natën se ditën prap isha ikë dyqysh. Ku me ditë pse këtë far safin e lidhja me terrin se.
Kanë kalu aq shumë mote prej asaj dite.
Blini hala është aty. Edhe bunari. Edhe blini i ri te dyert e oborrit. Mixha Haxhi o dekë kahere. Por jo edhe domethënja e fjalëve të tij, vertetësinë e të cilave e kuptova, në mënyrë të dhimbshme, ma vonë.
E njoha botën, i njoha njerëzit.
E njoha “safin e parë”.
