Ekziston një vijë e hollë midis filantropisë dhe keqdashjes. Vitet e fundit, kjo linjë është njollosur qëllimisht si një dorë në një dërrasë.
Shpesh filantropë të shquar martohen me kuadrin e tyre ideologjik dhe refuzojnë të pranojnë se sistemi i tyre i besimit lëndon më shumë njerëzit sesa të ndihmojë. Ose, në rastin e të ashtuquajturës filantropi të George Soros, lëndon të pafajshmit dhe përfiton grabitqarët në shoqërinë tonë.
Të dielën, George Soros shkroi një shkrim në Wall Street Journal duke detajuar shqetësimin e tij të thellë për sistemin amerikan të drejtësisë dhe luftën e tij për të korrigjuar padrejtësitë që ai beson se sistemi ynë krijon.
Në te pare,, Soros nuk është plotësisht i gabuar në lidhje me pabarazitë në burgosje midis njerëzve të zinj dhe të bardhë dhe madje edhe mundësinë për të pasur përgjigje më të mira për parandalimin e krimit – si përqendrimi në arsim dhe programe rinore.
Problemi është se pjesa më e madhe e arsyetimit të Soros për avokim nuk gërmon më thellë se sipërfaqja. Pabarazitë nuk barazojnë automatikisht diskriminimin, megjithatë kjo është qendra e argumentit të Soros. Ai nuk dëshiron të hyjë në arsyet e pabarazive.
Soros nuk do të flasë kurrë me ju për lidhjet midis kriminalitetit dhe mungesës së babait, sepse zgjidhja e mungesës së babait nuk do të përfshijë qeverinë dhe nuk mund të blihet nga një elitar miliarder. Soros do të vazhdojë të përdorë varfërinë si një justifikim për kriminalitetin e përgjithshëm, duke lënë në hije aspektin moral të krimit.
Empatia e Soros nuk është për ata që i binden ligjit apo edhe për njerëzit me ngjyrë; kjo është e gjitha një fasadë. Përparimtarët si Soros do ta bëjnë gjithmonë kriminalitetin një çështje të zezë, kur është kryesisht një çështje kriminale e zezë.
Shumica e amerikanëve me ngjyrë nuk janë arrestuar apo burgosur kurrë dhe janë të shtresës së mesme, megjithatë ata gjithmonë do ta përshkruajnë këtë pabarazi si një shqetësim për të gjithë amerikanët me ngjyrë. Ata gjithmonë do të përdorin imazhin tonë për të përmbushur çfarëdo objektivi ideologjik që ata kërkojnë; ne jemi futbolli politik amerikan në fund të fundit.
Sado që ai ankohet për padrejtësitë që mund të ekzistojnë në sistemin tonë kriminal, po për padrejtësitë që ai po prodhon duke financuar prokurorët e dobët të rretheve në mbarë vendin?
Kush do të mbajë përgjegjës Sorosin?
Soros e përdor fjalën “padrejtësi” si një slogan, por drejtësia e vërtetë merr parasysh edhe njerëzit që u viktimizuan.
Çdo krim ka një viktimë, megjithatë Soros dëshiron të riformulojë se çfarë është një krim dhe ashpërsia e tij. Për çdo kriminel që merr një dënim të butë, krijon një viktimë që nuk beson më se zëri i tyre ka rëndësi.
Filantropia e madhe vepron mbi besimin se paratë e tyre plus ideologjia e tyre janë të barabarta me lejen për të ndikuar tek ne të tjerët. Ata janë mësuar të lavdërohen për lëshimin e çeqeve të fshirjes së taksave për sakrifikimin e një milion prej miliardave të tyre.
Elitistët si Soros besojnë se e dinë më mirë se janë shpëtimtarët e shoqërisë. Megjithatë, për të mbetur shpëtimtarë, atyre u duhen viktima dhe ne do të jemi gjithmonë të viktimizuar prej tyre.
P.S. Adam B. Coleman është autor i “Black Victim to Black Victor” dhe themelues i Wrong Speak Publishing.