Një rrugë e shkretë….
shumë gjethe të vyshkura shtruar
si nje qilim vjeshtor plot trishtim
nje ere më e thate më përplaset fytyrës…..
shumë ftohtësi më sjell
Ne kete dite Pranvere dicka ndodhi…
Se ndjej egersine e natyres pasi..
skutat e shpirtit tim jane ndezur
si vullkane te shumte, ku llava
si nje lum i marre merr cdo ndjenje
qe del perpara. Eshte egersia, krenaria e thyer
humbja dhe se fundmi dashuria e lenduar per jeten. Pse duhet te
ndodhte, Pse?
Eshte pyetja qe me persekuton
qe nga heret
e cila shkundi pemen e jetes sime te paster,
ku cdo frute ra pa jete ne token e copetuar
nga korrupsioni imoral.
Ai ze me kumbon akoma, me ndjek me sy hapur, ne
enderr, kudo.
Ai moment qe i dhurova zemren time shpirtin tim,
kohen time, me theu ne jete. Mbylli me force librin
e dashurise sime pa pyetur, pa pandehur dhe gervishi
cdo kapitull te saj. Pse, pse , pse me kumbon si nje refren i forte Rocku qe kalon cdo limit me nje shpejtesi sketerre.
Dritherimat e trupit akoma i ndjej, qenien time
te shtypur ne nje imazh bardhe e zi e shoh,
Ishte sikur melodia e jetes sime u shkeput dhe cdo tingull ndaloi, qetesia therese nxiste me shume rrahjet e zemres qe po dilte nga kraharori si nje kal i terbuar, deshte lirine, hapesiren per te jetuar por ishte vone. Cdo gje u erresua, degjova zerin tim qe morri komande dhe mesazhin qe perpunoi, “You deal with your life as for me i am done with you long time ago for your life” Dhe mbyllja e receptorit me pas si nje akt i pakontrollueshem. Spyeta kush ishte, perse ma bente mua kete gjest por ishte nje gjest i irrituar , e re ne moshe, ndoshta adoleshente qe deshta te pronezonte dike qe une e jetoja dhe me perkiste mua per nje kohe te gjate.
Euforia u shnderruar ne dhimbje, lot pa fund qe merrnin me rrjedhen e tyre gishterinjt e mi te ftohte nga era e cmendur kembet me conin ne drejtim te paditur, e rrisnin ritmin e tyre si ne nje gare ku trofeu do te ishte shkaterrimi.
Por une e kisha marr goditjen tashme ajo ngelej ishte perfundimi im. Sdija cte beja, imazhet e momenteve te kaluara bashke me shkonin si nje film pa muzike, pa ndjenje, lotet u zevendesuan nga nje ngurtesim, perqendrimi ne nje vend te caktuar dhe e vecuar nga cdo gje e gjalle rreth meje, prisja buze krevatit si nje femij qe pret gjoksin e nenes te ushqehet por asgje…….. qetesia varr me tmerronte, me rikthente ngjarjen e asaj dite. Mendja me punonte si nje formular shkencor duke kerkuar pergjigje, Pse ma beri keshtu? Cte kisha bere valle? Pyetje te pafundme qe me fusnin ne nje vorbull te pafund konfuzioni,une isha vetem, e dermuar, e lenduar por mbi te gjitha e thyer ne jete. Mu thye ajo gje qe askush sarrinte ta prekte, ma burgosi, gozhdoi si nje krisht, e vari e dogji si nje Zhan Dark.
Serish jam vetem, e plagosur, carmatosur nga cdo imunitet social, shpirteror , shendetsor. me neveritet fjala “buke”, me neveritet akti “te qesh”, e urrej te ndjerit “gjume”, kam dal nga cdo faze njerezore dhe kam krijuar nje “guacke mbrojtese” qe eshte larg njerezve, jetes, eshte brenda dhe vetem brenda .
Ajo qe vret me shume eshte serish. Pse ma shperbleu keshtu, pse theu ate gje te shtrenjte te jetes sime. Ne marrezine e pijes dhe e besoj me shume se cdo here tjeter por ploti i kesaj historie mbyllet, sperfundon si nje film Holliwoodian, happy end. Ajo e shkuar akoma me ndjek pas si nje fantazme qe sgjen qetesi, duke me torturar ne lengimin tim dhe smund ta ngushelloj, nje perqafim ti afroj , se ajo jam une.
Jeta vazhdon dhe oret kalojne, dhe e di se rete do shkojne nje dite dhe dielli do ndricoj serish, por tek tuk ndonje pike shiu ne ajer do lag faqen time e do me sjell dhimbjen e nje dite orangerote. Diten kur mu thye krenaria e bashke me te besimi tek jeta….
Te duash eshte te vuash, por ska gje me te bukur sesa vuajtja per dashurine e paster e te sinqerte per jeten dhe rrethin…….
