PERPLASJE
Historisë i kërkuam borxh
shtatë beteja
plagët që nuk e pritën dimrin
i lidhëm me penj të trashë
nga leshi i dhive
lahutarëve u falëm vargje
për këngë të reja
sa herë jeta u vonua
gjetëm një hije
për t’i shtrirë ëndrrat
tokave tona
lisat e huaj
pinë ujë thanash
derisa plasën.
HIJA
Andej nga vinte ai
një herë në vit
njerëzit i matnin hijet
po ndodhi që ato
të ishin më të mëdha se trupi
shkurtonin pak gjuhën
apo gishtin e pushkës
vetëm atëherë
hija u kishte hije.
DERA E FUNDIT
Ujërave të pasosur
e shpërlau fytyrën
me sy i numëroi
të gjitha pikat
që i rrëshqitën buzëve
në fund e kuptoi
se flokëve të kohës
era dhe ju vije
diku, në një vend
një varrmihës pret
aty afër
një derë gjysmë e mbyllur
lum ai
që e hapë me dorën e vet
atë derë.
UDHËTARI
e ndjeu
se i kishte mbetur
vetëm edhe pak frymë
në atë çast
u ndal të pushojë
mbi fjalët e tij
orë e tyre kishte ardhur
dy ditë më parë
e tha me gojën e vet
që duart t’ia linin
jashtë varrit
ashtu dhe u bë
nga diçka
u shndërrua në asgjë
emri i tij
u ngjit lartë
pa të.
PËRTEJ
Jeta dhe vdekja
janë motra
e dyta lindi
në kohë shirash
atëherë kur shpirtrat u leckosën
e mes njerëzve
hyri bari i keq
në fund të fundit
fillimit do t’i plasin damarët
dimrit nuk do t’i mbetet
të ha asgjë tjetër
pos borës së vet
sa shume do t’i ngjajë ditës
ajo natë.
